Ի՞նչ է առաջարկում ժամանակակից բժշկությունը

Մոտ երկու հարյուր տարի առաջ, երբ ի հայտ եկավ հոմեոպաթիան ու ոչ ավանդական բժշկության որոշ մեթոդներ, ավանդական բժշկությունը անցավ հետին պլան, այն կոչվելով հին բժշկություն։ Այո, առաջ այդպես էին անվանում ավանդական բժշկությանը։ Ալոպաթիան շատ վնասներ էր հասցնում մարդկանց առողջությանը, որը նկատեցին շատ հիասքանչ իմաստուն բժիշկներ և ովքեր հրաժարվեցին իրենց ստացած գիտելիքներից, այն համարելով անպետք ու վնասակար։ Այդպիսիք էին հանրահայտ Ս․ Հանեմաննը, ով հիմնադրեց հոմեոպաթիան, Կոնստանտին Գերինգը, Ջեյմս Քենթ Թեյլերը և շատ ու շատ այլոք, ովքեր ցույց տվեցին իրենց փորձով և ճշգրիտ հաշվարկներով, թե ինչպես կարելի է բուժել հիվանդին, առանց վնասելու նրան։ Հետագայում, կապիտալիզմի ի հայտ գալու ու մասոնների հարստանալուն զուգընթաց որոշ մասսոններ, որոնցից էին Ռոդշիլդները, սկսեցին ֆինանսավորել ալոպաթիան, հալածելով հոմեոպաթիան և այլ նորանոր մեթոդներ։ Նրանք մոռացված ու ոչնչացման եզրին կանգնած ավանդական բժշկությանը վերակենդանացրեցին իրենց հսկայական ներդրումներով ու իշխանությամբ։ Նպատակը հետևյալն էր. 1. Կրճատել մարկդանց քանակը, 2. Փող աշխատել ինչքան հնարավոր է շատ, 3. Մարդկանց գցել կախվածության մեջ։ Այս երեք նպատակներին նրանք հասան այսօր։ Մարդիկ մահանում են նրանց պատկանող ֆարմ կազմակերպությունների արտադրած հաբերից, աշխատում են առավելագույն շահույթով, քանի որ այսօր դեղագործական բիզնեսը համարվում է ամենաշահավետը աշխարհում և վերջապես մարդկանց գցեցին կախվածության մեջ։ Բժշկելու փոխարեն նշանակում են հաբեր, որոնք պետք է խմեն ամբողջ կյանքում, մեծացնելով չափաբաժինները և կյանքի ընթացքում ավելացնելով այլ հաբեր։ Դա վերաբերվում է բոլոր խրոնիկ հիվանդություններին։ Եթե բժիշկը չի կարողանում բժշկել խրոնիկ հիվանդությունը, ապա նա բժիշկ կոչվելու իրավունք չունի։ Բժշկել չի նշանակում ամբողջ կյանքում խմել հաբեր և ձեռք բերել այլ հիվանդություններ, այլ՝ ազատվել հիվանդությունից և հաբերից։ Բոլորովին նպատակ և ցանկություն չունեմ վատաբանելու որևէ մեկին և որևէ համակարգի։ Նպատակս ճշմարտությունը ներկայացնելն է, որպեսզի նրանք, ովքեր ճշմարտասեր են, տեսնեն ալոպաթիայի ու կապիտալիզմի վնասներն ու հետևանքները։ Այսօր կան շատ խելացի ու իմաստուն գիտնականներ, ովքեր բուժում են նույնիսկ քաղցկեղը, սակայն նրանց բոլորին հալածում են մասոնները և համակարգային բժշկությունը, որը այսօր հարստահարելով ժողովուրդներին, այնքան մեծամտացավ, որ նույնիսկ միջին որակավորում ունեցող մասնագետը պացիենտին նայում ու նրա հետ խոսում է վերևից, կարծես, ինքը նրա տերն է, իսկ պացիենտը նրա ստրուկը։ Էլ չեմ ասում գլխավոր բժիշկներից շատերին ու տնօրեննրին, որոնք ասես աշխարհի տիրակալներ են կամ գիտնականներ։ Նրանք շատ են հպարտացել ու այդ հպարտությունը կուրցրել է նրանց միտքը։ Այո, կան բարեխիղճ ու սրտացավ մասնագետներ, սակայն նրանք շատ քիչ են ու շատերը դուրս են գալիս այդ համակարգից, քանի որ մարդը մնալով համակարգի մեջ, սկսում է մտածել ու գործել այնպես, ինչպես այդ համակարգն է սովորեցնում ու թելադրում։ Ի՞նչու են քաղցկեղից մարդիկ մահանում։ Քաղցկեղի բուժման մեջ երեք հիմնական սխալններն հետևյալն են, որ կատարում են ալոպաթները․ 1. Հիվանդին նախապատրաստում են մեռնելուն։ Նրան ասում են «քեզ մնաց 5 տարի»։ Պարզ է, որ եթե մարդը նույնիս հիվանդ էլ չլինի, իմանալով մահանալու է 5 տարի հետո, կարող է մահանալ հենց 5 տարին լռանալուն պես։ 2. Քիմիոթերապիան։ Դա մահաբեր է օրգանիզմի համար։ Դրանով գցում են պացիենտի իմունիտետը և սպանում են ոչ միայն քաղցկեղի բջիջները իրենց ներարկած թունավոր նյութերով, այլ նաև սպանում են այդ օրգանի մյուս՝ կյանքի գոյությանը անհրաժեշտ հյուսվածքները և բջիջները։ Սա բժշկություն կոչվել չի կարող։ 3. Ճառագայթային թերապիա։ Մահերը շատացան, երբ այս մեթոդը սկսեցին գործադրել։ Սա նույնպես սպանում է օրգանիզմի համար անհրաժեշտ հյուսվածքները, սակայն ի տարբերություն քիմիոթերապիայի, սպանում է վերջնականորեն։ Եթե որոշ դեպքերում թունավոր նյութերից հետո հնարավոր է լինում վերականգնել որոշ բջիջներ և հյուսվածքներ, ապա այս դեպքում պետքական և առողջ բջիջները մահանում են քաղցկեղի բջիջների հետ զուգընթաց։ Օրինակ, մարդը ունի հաստ աղիքի քաղցկեց, որը վերացնելու համար անցնում է ճառագայթային թերապիա և քաղցկեղի բջիջների հետ զուգընթաց նա կորցնում է հաստ աղիքը մասնակիորեն կամ ամբողջությամբ։ Այսպես սպանում են մարդկանց։ Այդ հիվանդը մահանում է, իսկ նրանց ճառագայթող բժիշկը ասում է, թե քաղցկեղն էր մեղավոր, այլ ոչ թե նրան բուժող բժիշկը։ Գոյություն ունեն բազմաթիվ ապացույցներ, որ քաղցկեղի բջիջները ոչ այլ ինչ են, քան նույն հյուսվածքի բջիջների գենային և ֆենոտիպային փոփոխություններ։ Հետագայում այս մասին հուսով եմ կգրեմ առանձին, քանի որ քաղցկեղը իրականում այլ կառուցվածք ու պատկեր ունի, քան այն տեսլականն է, որ այդ մասոնները մարդկանց փորձում են հրամցնել։ Նույնը վերաբերվում է շաքարային դիաբետին։ Շաքարային դիաբետը լինում է ի ծնե և ձեռք բերովի։ Ի ծնեյի դեպքը հուսով եմ կքննարկենք մեկ այլ տեղում։ Այստեղ ես ցանկանում եմ ցույց տալ, թե ինչպես են ցանկանում բուժել հիվանդին, ով ունի ձեռք բերված շաքարային դիաբետ։ Նշենք նաև, որ ձեռք բերված շաքարային դիաբետը կարող է լինել 1֊ին և 2֊րդ տիպերի։ 1֊ին տիպը, երբ ենթաստամոքսային գեղձը այլևս կամ մասնակիորեն չի արտադրում ինսուլին, իսկ 2֊րդ տիպը, երբ ինսուլին արտադրվում է, սակայն լյարդի հիվանդությունների պատճառով և բջիջների կողմից ինսուլինառեզիստականության հետևանքներով գլյուկոզայի բաղադրությունը արյան մեջ չի կարգավորվում և բարձր է մնում։ Ինչպե՞ս են բուժում ալոպաթները։ Դա նրանց մեթոդոլոգիայի մեջ է գրված։ Այն, ինչ այժմ ասեմ, բանական մարդուն կթվա անհեթեթություն, սակայն այսօր նրանք այդ կերպ են բուժում։ Ըստ նրանց մեթոդոլոգիայի նրանք դիաբետի 2֊րդ տիպի դեպքում նշանակում են շատ ուժեղ ու վտանգավոր հաբեր, որոնք արհեստականորեն իջեցնում են գլյուկոզայի քանակը արյան մեջ, դրան զուգընթաց բորբոքելով լյարդը այդ հաբերի տոքսիկ նյութերով։ Եթե կարդանք այդ հաբերի կողմնակի ազդեցությունները, ապա կսարսափենք, թե ինչքան շատ հիվանդություններ կարող է ձեռք բերել պացիենտը դրանք ընդունելով։ Ասյպիսով, թվարկենք նրանց բուժման այդ մեթոդի հիմնական ճակատագրական(պացիենտի համար) սխալները։ 1․ Արհեստականորեն իջեցնելով գլյուկոզայի քանակը, ավելի շատ սով են առաջացնում բջիջների ներսում, քանի որ պացիենտը ունենալով ինսուլինառեզիստականություն, նրա բջիջները այսպես, թե այնպես չեն ստանում գլյուկոզայի անհրաժեշտ քանակը արյան միջից, նրանց բջիջների ռեցեպտորների անընկալունակության պատճառով ինսուլինի նկատմամբ։ Իջեցնելով գլյուկոզայի մակարդակը արհեստականորեն, ավելի մեծ սով է առաջանում բջիջներում։ Այստեղից հոգնածություն, գանգրենաներ, երակային բորբոքումներ և այլն։ 2. Շաքարային դիաբետի 2֊րդ տիպի առաջացման պատճառներից մեկը լյարդի բորբոքումներն են։ Նրանք այդ հաբերը տալով ավելի են բորբոքում լյարդը։ Միթե այս կերպ բուժումը անհեթությո՞ւն չէ։ Հիվանդությունը լյարդի պատճառով է ու նրանք հաբ են տալիս, որը ավելի է բորբոքում լյարդը։ Սարսափելին դեռ առջևում է։ Շատերի մոտ 2֊րդ տիպը վերածվում է 1֊ի հենց բժիշկների պատճառով։ Նրանք 2֊րդ տիպը բուժելով հանգեցնում են նրան, որ ինսուլինառեզիստականությունը ավելի է մեծանում օրգանիզմի բջիջներում և ըստ իրենց մեթոդաբանության պետք է նշանակեն փոքր քանակով ինսուլին։ Սա հաջորդ քայլն է, ըստ իրենց մեթոդի։ Սրանից հետո, պարզ է, որ երբ հորմոնը ներթափանցում է օրգանիզմ արհեստական կերպով, ապա ներզատիչ գեղը, որը արտադրում էր այդ հորմոնը, դադարում է արտադրել մասնակիորեն կամ ընդհանրապես, քանի որ օրգանիզմը ունի իր հումորալ կարգավորումը և կենսական ուժը։ Ընթացքում այդ «բժիշկները» տեսնելով, որ ինսուլինը օրգանիզմը սկսում է ավելի քիչ արտադրել, քան մինչ ինսուլին նշանակելն էր արտադրում, ավելացնում են ինսուլինի չափաբաժինը և ընթացքում հիվանդը ձեռք է բերում դիաբետի 1֊ին տիպ։ Նրա ենթաստամոքսային գեղձը այլևս չի արտադրում ինսուլին և հիվանդը ամբողջ կյանքում պետք է հայթայթի ինսուլին և պարբերաբար, օրը մի քանի անգամ ներարկի։ Եվ սա կոչվում է բժշկություն։ Ահա, թե ինչպես է աշխպատում ալոպաթիան։ Այսպես է նաև բուժում խրոնիկ հիպերտոնիան, հիվանդին հասցնելով ինսուլտի, երիկամների անբավարարվածության, դռներակի բերբոքման և ինֆարկտի։ Կարծում եմ այսքանը բավական է այդ համակարգի ընդհանուր կառուցվածքը հասկանալու համար։